Voor House of Awareness kids (HoAk) schrijf ik regelmatig artikelen. Zo vroeg HoAk mij mijn ervaring over opvoeden te delen in hun rubriek ‘ouders van House of Awareness’. Onderstaand artikel heb ik hierover geschreven en is inmiddels gedeeld op de website van HoAk:
Pascal is trotse moeder van twee puberkids, een zoon van 13 en een dochter van 17. Voordat haar kinderen in haar leven kwamen, had zij onbewust een beeld gecreëerd over opvoeden en ouderschap. Ze had zich alleen niet gerealiseerd dat wanneer je kinderen het leven schenkt, je niet alleen je kinderen opvoedt maar je als ouder ook opgevoed wordt. Opvoeden is kleur bekennen!
Inkleuren
Dolgelukkig was ik toen mijn lang gekoesterde droom in vervulling ging; ik werd moeder. De weg hier naar toe ging niet over rozen dus ik voelde me extra dankbaar en gelukkig dat ik de rol van moeder op mij mocht nemen toen ik mijn dochter het leven schonk. Eenmaal in mijn leven ‘kleurde’ ik de plaatjes die ik van het moedersschap gecreëerd had zorgvuldig en netjes in. Alles binnen de lijntjes en precies de juiste kleur bij het juiste plaatje. Daar was ik goed in, plaatjes creëren in mijn hoofd om deze vervolgens in het echte leven op de juiste manier in te kleuren.
Gaandeweg kwam ik er achter dat opvoeden en kinderen niet in plaatjes te voegen zijn, laat staat in te kleuren. Dit heeft wel wat worstelingen in mijzelf opgeleverd. Want wanneer ik naar mijn schilderij in wording keek (lees: de opvoeding van mijn kinderen) ontdekte ik dat sommige delen zich niet lieten inkleuren met de kleur die ik gekozen had. Sterker nog, ze bleven blanco en werden zo helder & scherp dat het pijn in mijn ogen deed. Ik had dan de neiging hiervan weg te kijken, immers wat pijn doet mijd je. Hierdoor voelde ik mij regelmatig machteloos. Maar omdat ‘het schilderij’ mij bleef uitnodigen verfraaid te worden, kon ik niet anders dan deze delen van dichtbij te gaan bekijken. En wat bleek, die delen die niet gevuld werden met de kleuren die ik koos, bleken spiegels te zijn. Spiegels die wanneer ik er in keek, mijn eigen thema’s bleken te zijn waar ik nog aan mocht werken.
Kleur bekennen
En zo gebeurde het dat ik langzaam maar zeker tijdens het opvoeden van mijn toen inmiddels twee kinderen in de spiegel durfde te kijken om in te zien wat situaties mij persoonlijk te zeggen hadden en werd duidelijk waarom het voor mij zo belangrijk was dat het ging op de manier die ik in mijn hoofd bedacht had.
Vanaf dat moment ontdekte ik dat het geen zin heeft om vooraf het hele plaatje in gedachte in te kleuren. Elke vorm vormt zich op zijn/haar eigen tempo en mijn bijdrage hierin is dat ik deze vormen met liefde, warmte en begrip begeleid en voed met datgeen wat de ontstane vorm nodig heeft. Dit hield in dat wat voor mijn dochter werkte, voor mijn zoon helemaal niet hoefde te werken en andersom. Door mijn plaatjes los te laten en beter te gaan voelen en kijken wat mijn kinderen nodig hadden, maakte mijn ratio langzaam plaats voor mijn gevoel. Deze stuurde mij veelal precies de juiste richting op waar niet alleen mijn kinderen wel bij vaarde maar ook ik als ouder.
Wat leerde ik?
Zo ontdekte ik dat mijn kinderen mij thema’s voorspiegel(d)en welke bij mij nog onvoldoende ontplooid waren of welke ik diep had weggestopt. Doordat kinderen puur en onbevangen zijn, conformeren zij zich nog niet aan wat hoort/niet “hoort”. Zij handelen vanuit een pure staat van zijn en nodigen jou als ouder hier ook toe uit. Dit lukt alleen wanneer je als ouder in de spiegel durft te kijken, durft te voelen wat de situatie met jou doet, dat gevoel niet op je kind te projecteren en je vervolgens bereid bent jouw idee(en) los te laten. Wat je daarvoor terug krijgt is authenticiteit. Op die manier ontdekte ik dat opvoeden wederkerig is. Ik voed niet alleen mijn kinderen op, maar zij voeden mij ook op. Zo leerde ik bijvoorbeeld van mijn kinderen om voor groei aan te voelen welk tempo voor deze groei nodig is. Dit is voor elk kind/mens anders, pas je dus aan op het tempo van je kind(eren).
Emoties zijn voelbaar voor kinderen
Wanneer ik bijvoorbeeld een moeilijk of spannend gesprek op mijn werk had en ik hier in mijn hoofd mee bezig was, pikte mijn kinderen dit direct op. Wat volgde was bijvoorbeeld tegendraads gedrag, hyperactiviteit, vertragend handelen en/of niet luisteren. Toen ik verband ontdekte tussen mijn gemoedstoestand en het gedrag van mijn kinderen, ben ik gaan benoemen wat me bezig hield. Bijvoorbeeld in het geval van dat moeilijke/spannende gesprek vertelde ik de kinderen aan het ontbijt dat dat te gebeuren stond die dag en ik daar in mijn hoofd druk mee ben. Het gedrag van de kinderen draaide direct bij. Zo werd het gedrag van mijn kinderen de richtingaanwijzer van wat er zich binnen in mij afspeelde.
Laat resultaat los en geniet van de weg er naar toe
Mijn tip: Neem kinderen mee in jouw beslissing!
Kinderen kunnen heel goed nee horen, als je ze maar meeneemt in en/of uitlegt waarom je nee zegt. “Nee, je mag na het eten niet meer buiten spelen” zal meer weerstand oproepen dan “Nee, je kan na het eten niet meer buiten spelen want dan hebben we minder tijd om een verhaaltje voor het slapen gaan te lezen”. Door het gevolg/consequentie van jouw nee toe te lichten, ontstaat er eerder begrip dan wanneer je uitsluitend antwoord met nee.